‘Het is een hoop geld. Maar nog weet ik niet of het veel is’

Goh, schattig toch, op zondagmiddag met de kleindochter naar de schouwburg. Ene juf treedt er op, landelijk bekend. Ik ken haar niet, maar onze jongste cultuursnuiver des te beter, zingt de liedjes al lang voordat we in de schouwburg zijn. De danspasjes die ze maakt, schijnen bij die liedjes te horen.

De kleine is opgewonden, opa en oma vergapen zich nog eens aan de bibliotheek die hier sinds kort onderdak heeft gevonden. Fenomenaal mooi. Wel jammer dat je met een wat forsere rolstoel of kinderwagen niet boven kunt komen. Niet aan gedacht, vergeten of zoiets. Ongetwijfeld hebben deskundigen en commissies hier stevig over vergaderd. Toch nog te weinig vergaderd.

Afijn, niet meer aan denken, wij doen het tenslotte nog zonder rolstoel en tussen ons in huppelt de toekomst.

De tent is uitverkocht. Ik begrijp dat er later op de middag nog een keer een voorstelling is. Naast mij hoor ik een opa brommen. Hij is aan het tellen. Ik hoor hem tegen zijn vrouw zeggen dat er 636 stoelen in de schouwburg staan. Heeft-ie net opgezocht. Maal zoveel. Ik versta het niet goed. Wel hoor ik: ‘Godver, da’s een hoop geld.’

Het maakt mij nieuwsgierig. De kinderliedjes galmen nog rond, het licht is nog fel, dus de voorstelling laat nog even op zich wachten, mooie gelegenheid om eens op mijn telefoon te kijken. Daar staan onze kaartjes op. En…de prijs die ik nog niet had bekeken. ‘Oh,’ en ik stoot achter het kinderruggetje om oma aan. ‘Wist jij dat? Drie kaartjes, drie keer negentieneneenhalf euro.’ Ik citeer de mij onbekende buurman: ‘Da’s een hoop geld.’ En sla aan het rekenen, 636 maal € 19,50, weer de telefoon erbij, deze keer voor de rekenmachine. Dat is € 12.402,-. En dat straks nog een keer, weer uitverkocht?

En nog weet ik niet of het veel is. Sterker, braaf kopen we na afloop een zinloos lichtje op een stokje uit het strategisch opgestelde merchandise-kraampje. Het is tenslotte maar één keer zondagmiddag. Ik zie de prachtige schouwburg, blij dat we die in onze gemeente hebben. Ik zie al het personeel. Moet ook betaald worden. En ik zie de kleindochter naast ons. Haar ga ik niet vertellen dat mijn opa en oma van dit geld liever een reis naar Lourdes hadden betaald.

Koos