‘De verpleegsters die zich over mijn geslacht bogen, kosten veel geld’

De toename van de vraag om (medische) hulp is duizelingwekkend groot. Maar als je het aan Pauline Terwijn vraagt is de oplossing van dat probleem ook duizelingwekkend simpel. Ik vind het fijn als grote problemen tot overzichtelijke proporties worden teruggebracht. En dan het liefst door iemand die er verstand van heeft. Pauline is zo iemand, want zij is bestuursvoorzitter van het Maasziekenhuis.

Ze hebben verschillende dingen bedacht waardoor er in 2022 11.000 minder opnamedagen waren. Ik pak het rekenmachientje er even bij: dat zijn ruim 30 minder opgenomen patiënten per dag. Dat komt door verschillende slimme plannetjes. Via Welzijn op Recept razendsnel contact leggen met een maatschappelijk werker die “bijvoorbeeld een fietsmaatje” vindt. Het voorkomen van stress, eenzaamheid, financiële zorgen (ook daar zijn hulpjes voor gevonden) zorgt ervoor dat enorm veel mensen niet in het ziekenhuis hoeven worden opgenomen. Want bedenk wel: een-derde van de patiënten bij de huisarts heeft eigenlijk geen medische klacht.

Ik geloof dat van harte. Maar Pauline moet me een andere keer nog wel uitleggen waarom en hoe ze nou ineens mensen hebben gevonden die van de ene op de andere dag wel een praatje kunnen gaan maken bij een eenzame buur, de vuilniszak voor een ander buitenzetten, een eindje gaan fietsen met een alleenstaande, een deskundige weten af te sturen op een stelletje met financiële problemen. Dat dit alles helpt, wisten we 20 jaar geleden toch ook al, of niet?

Maar er is nog een andere oorzaak van de terugloop van het aantal opnamedagen. Eentje die mij als ervaren klusser heel erg aanspreekt. We kunnen met alle techniek en communicatie tegenwoordig thuis veel meer zelf. Voor een infuus hoef je niet meer naar het ziekenhuis, kan de wijkverpleegster ook wel.

En ikzelf? Net zo goed als ik de metselaar, timmerman en elektricien buiten de deur houd, krijg ik met een instruerend internetfilmpje ook veel gepruts aan mijn eigen lijf klaar. Laatst was ik in het ziekenhuis waar een verpleegster met mijn jongeheer zat te frunniken. Er moest een naald in. Dat vond ik heel vervelend. En dat kost veel geld. Die twee verpleegsters die zich over mijn geslacht bogen, moeten daar ook voor betaald worden. Geïnspireerd door de successen van Pauline Terwijn ga ik voor dit soort gefröbel ook niet meer naar het ziekenhuis. Ik bespaar de samenleving geld, Pauline blij. En ik ook.

Koos